hiç kimseden değil bi tek kendimden korkuyorum...

olmayınca olduramazsın, istediğin kadar yırtın artık...

elbet benim hayatımın senaryosu da bi değişek, o zaman görecem...

akıllı insan akıllı geçinmez, deliye vurur eğlenir...

belki zamanla düzelir umuduyla katlandığınız o insan düzelmeyecek arkadaşlar... hatta her gün daha kötüye gidecek...

ben ve huzur mu. hiç ama hiç birbirine uyumlu değil. yan yana gelmemiz bile şans ama o şans bende yok işte...

gün ağırırken güne başlamak gibisi yok be...

başa gelmeyince ne hissedebilir ne de anlayabilirsin...

bıkkınlıktan bıktım...

bayramı da yedik bitirdik. şimdiden pazartesi sendromu deneni yaşıyor gibiyim...

ve bir gün daha başlar...

aklımda olana gideri var...

hiç bayram havasında değilim...

bana arabeske bağlamak yaramıyor anladım bunu...

acayip tatlı bişi şu yalan da kıçında patladığı zaman acı oluyor işte...

uykusuzluğun yaramadığı bi bünye ve zihne sahibim...

insanoğlu hatadan ibarettir ama bazı hatalar da insanoğlu olmaktan çıkarıyor insanoğlunu...

eğer ki birine mesaj yazarken gözleriniz dolup içten içe ağlıyor iseniz, işte o birini severek özlüyorsunuzdur...

hem yetim hem öksüz olunca bayramlar ayrı bi buruk ama canından önemli canların olunca da daha bi güzel oluyor...

yalnızlık iyi bi şey mi yoksa değil mi diye düşünüp duruyorum...